Kapılar Kapanır, Sen Kalırsın

Hiçbir şey bitmez, sadece başladığını anlaman için seni sana bırakır.

Hayatta planlar kurarsın ama bazen olmaz.
Bir şeylerin istediğin gibi olması için emek verirsin, fedakârlık yaparsın, kendinden vazgeçersin… ama günün sonunda kovulursun, terk edilirsin, yalnız kalırsın.
Verdiğin sevgi, verdiğin zaman, verdiğin umut; hepsi sessizce boşa gider gibi olur.

Neden olur bunlar?
Çünkü hayatta her şey, seni sen yapacak o yolculuğa çıkman için olur.

Ben de bir yola çıkmıştım.
Engebeliydi, dikenliydi, kolay değildi.
Bazen “yanlış” yaptığım söylendi.
Bazen azarlandım, bazen sevgiden göklere çıkarıldım.
Ama içimde bir yerde hep biliyordum: Bu bir eğitimdi.
Ve bunun için birinin çaba göstermesi bile çok değerliydi.
Bu; kendime, özüme kavuşmak için gerekiyordu.

25 yaşıma girmeme bir hafta kala şunu söyleyebilirim ki:
Beni en çok yoran süreçte, hayatımda ilk defa gerçekten mutlu olduğumu hissettim.
Kendimi geliştirmenin, daha iyi bir insan olmak için çabalamanın nasıl bir huzur verdiğini öğrendim.

Dönüp baktığımda şunu görüyorum:
Bazı sözler söylenmeseydi, bazı yaralar açılmasaydı…
Belki bugün bu kadar güçlü bir kadın olmazdım.
Belki kendi şirketimi kuramaz, kendi paramı kazanamaz, kendi yolumu çizemezdim.
Belki cesaretim olmazdı.
Çünkü yaralar öğretir.
Çünkü kayıplar büyütür.
Çünkü yalnızlık insanı kendine döndürür.

Ama daha yolun başındayım.
Kendi kendime yetebiliyorum, evet.
Ama hâlâ yardım istemek geliyor içimden.
Hâlâ bir şey olunca elim telefona gidiyor.
Biliyorum, artık bunu da öğrenmeliyim:
Cevabı başkalarında değil, kendimde aramalıyım.
Çünkü en güçlü bağ, insanın kendiyle kurduğu bağdır.

Hayatta başına ne zaman ne geleceğini asla bilemezsin.
Belki bir daha mutlu olamayacağını sandığın anda, hayat sana bambaşka bir kapı açar.
Belki bir iş kötü gider, sen umutsuzluğa düşersin… ama bir hafta sonra her şey değişir.
Ne derler: “Sen kendin için planlar yaparken Allah senin için başka bir yol hazırlar.”

Önemli olan nedir biliyor musun?
Pes etmemek.
İşin için, aşkın için, ailen için, sevdiklerin için ve en önemlisi kendin için…
Ne olursa olsun devam edebilmek.

Hayat ne kadar üzerse üzsün, ne kadar yalnız hissettirirse hissettirsin…
Her zaman başka bir ihtimal vardır.
Her kapının ardında başka bir yol vardır.

Ben de geçen sene Kadıköy’den taşınırken, hayatımdaki yedi yıllık bir kapı kapandı ama başka — daha güzel — bir kapı açıldı.
Belki de bu sefer kapanan bu kapınının ardından yolu kimse göstermeyecek.
Belki bu defa yolu kendi içimde bulmam gerekecek.
Ne kadar canım acısa da, ne kadar istemesem de…
Bazen çözüm, yalnız kalıp kendi içindeki o bitmeyen düşünceleri - o overthinkleri :) - susturmayı öğrenmektir.
Bazen çözüm, korkmadan kendine bakabilmektir.

Çünkü ne kadar kaçarsan kaç, hayat seni hep kendine döndürür.
Ve insan, sonunda kendiyle yüzleştiğinde büyür.

P.S.: Evet, kendimle kalmak için çabalıyorum ama hâlâ tamamlayamadım bu yolculuğu.
Çünkü hâlâ…
Sevgiyi seviyorum.
Yanımda sevdiğim birinin olmasını seviyorum.
Desteklenmeyi, görülmeyi seviyorum.
Ve “bazı” insanları, herkesten biraz daha çok seviyorum.

-Dut